مقدمه: در مورد ارتباط بین دندانهای خلفی از دست رفته و ایجاد اختلالات مفصل گیجگاهی فکی اختلاف نظر وجود دارد. از اینرو هدف از این مطالعه بررسی رابطه بین دندانهای خلفی از دست رفته و اختلال مفصل گیجگاهی فکی بود.
روش بررسی: در این مطالعه موردی- شاهدی، 102 نفر با دندانهای خلفی از دست رفته و 102 نفر با وجود همه دندانهای خلفی بهعنوان گروه کنترل انتخاب شدند. معاینات مفصل فکی برای تمام افراد انجام شد و اختلالات مفصل گیجگاهی فکی برای هر دو گروه ثبت شد. سپس دادهها جمعآوری شده، بهوسیله نرمافزار SPSS 16 و آزمونهای Chi-square و T مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
نتایج: نمونه شامل 106(52 درصد) مرد و 98(48 درصد) زن با میانگین سنی 87/4±02/27 سال و دامنه سنی 35-15 سال بود. رابطه معنیداری بین دندانهای خلفی از دست رفته و شیوع اختلالات مفصل گیجگاهی فکی وجود داشت(001/0P-value<). اگر چه در میزان شیوع اختلالات مفصل گیجگاهی فکی در بین دو گروه سنی اختلاف وجود داشت اما این اختلاف به لحاظ آماری معنیدار نبود(05/0P-value>).
نتیجهگیری: نتایج نشان داد افرادی که دندانهای خلفی خود را از دست دادهاند شیوع بالاتری از اختلالات مفصل گیجگاهی فکی دارند.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |